Necmettin Erbakan Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Kliniği'nde diyabetik ayak enfeksiyonu tanısı ile izlenen hastaların değerlendirilmesi
Yükleniyor...
Tarih
2024
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Necmettin Erbakan Üniversitesi, Tıp Fakültesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Amaç: Diyabetik ayak enfeksiyonu (DAE) yüzyıllar önce tanımlanmış ve günümüzde ileri diyabet tedavileri geliştirilmiş olmasına rağmen süregelen bir sorundur. Diyabet için geliştirilen tedavi yöntemleri diyabetin nörolojik ve vasküler komplikasyonlarını azaltmakla beraber tamamen önleyememektedir. Bu sebeple DAE hala yüksek seyretmektedir.
Bu çalışmada Necmettin Erbakan üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Enfeksiyon Hastalıkları Ve Klinik Mikrobiyoloji Kliniği’nde DAE tanısı ile takip edilen olguların değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu bağlamda, elde edilen verilerin, DAE’nun tanı ve tedavi süreçlerine ışık tutarak, bu alandaki bilgi birikimine katkı sağlaması hedeflenmiştir. Bu çalışmanın, DAE’ nun daha etkin bir şekilde yönetilmesine katkı sağlayarak, hasta sonuçlarının iyileştirilmesine ve sağlık hizmetlerinin kalitesinin artırılmasına yardımcı olması beklenmektedir.
Yöntem: Çalışma geriye dönük dosya taraması şeklinde gerçekleştirilmiştir. Hastaların dosyalarda bulunan anamnez, fizik muayene klinik, laboratuvar ve radyolojik bulguları değerlendirilerek SPSS’te analiz edilmiştir, p<0,05 anlamlı kabul edilmiştir.
Bulgular: Çalışmaya 129 hasta dahil edilmiştir. Hastaların yaş ortalaması 61,27 ± 9,75 yıl olarak bulunmuştur. DAE tanısı olan hastaların %74,4’ü (n=96) erkektir. Hastaların %55’inde (n=71) Diyabetes mellitus (DM) ile ilgili bir komplikasyon ve/veya komorbidite mevcuttur. Enfektif parametrelerin dağılımı incelendiğinde hastaların lökosit sayısı ortalaması 11,70 ± 5,28 103/uL, sedimentasyon hızı ortalaması 60,82 ± 32,11 mm/saat, C-reaktif protein(CRP) ortalaması 103,65 ± 88 mg/L olarak tespit edilmiştir. Hastalarda HbA1C ortalaması 9,61 ± 2,44 mmol/mol’dür. DAE tanısı bulunan hastaların en sık olarak %46,5’inin (n=60) PEDIS (perfüzyon, genişlik, derinlik/doku kaybı, infeksiyon ve duyu kaybı) skoru 3 olarak belirlenmiştir.
Kültür alınan tüm açık yaralı diyabetik hastalarda en sık üreyen ajanlar %16,3 (n=21) oranında S.aureus, sonrasında sırasıyla polimikrobiyal üreme, Enterobakter ve koagülaz negatif stafilokok(KNS) üremeleri tespit edilmiştir. DAE tanılı hastaların %14,7’sinde (n=19) osteomiyelit yok iken %45’ında (n=58) falangeal, %40,3’ünde (n=52) tarsal kemiklerde osteomiyelit saptanmıştır. Hastaların %55,8’ine (n=72) cerrahi bir amputasyon uygulanmadan antibiyotik tedavisi veya antibiyotik tedavisi ile birlikte debritman uygulanmıştır.
Hastaların %39,5’ine (n=38) minör, %14,7’sine (n=19) majör amputasyon uygulandığı belirlenmiştir.
Hastalara tekli veya kombine olarak verilen antibiyotik tedavileri değerlendirildiğinde en sık kulanılan ajanın %72,9 (n=94) oranında florokinolon grubundan olduğu tespit edilmiştir. Hastalarda ortalama tedavi süresi 33,64 ± 21,60 gün olarak belirlenmiştir.
Sonuç: Çalışmamızın sonuçları DAE ve osteomiyelit yönetimi konusunda mevcut literatürle uyumlu ve klinik uygulamalar için önemli bulgular içermektedir. Özellikle oral tedavi veya ileri evre DAE’nda uygun ajan, tedavi süresi, etken mikroorganizmalar, cerrahi veya debritman gibi konularda gelecekteki çalışmalar ve araştırmalar için potansiyel alanları vurgulamaktadır. Bu bulgular, ağır DAE ve osteomiyeliti olan hastalarda tedavi stratejilerinin iyileştirilmesine katkıda bulunabilir.
Objective: Diabetic foot infection (DFI) has been a persistent problem for centuries, despite the development of advanced diabetes treatments. While these treatments have reduced the neurological and vascular complications of diabetes, they have not completely prevented them, leading to a continued prevalence of DFI. This study aims to evaluate the cases followed with a diagnosis of DFI at Necmettin Erbakan University Faculty of Medicine Hospital, Department of Infectious Diseases and Clinical Microbiology. The study seeks to contribute to the understanding of DFI diagnosis and treatment processes, with the goal of improving the management of DFI, enhancing patient outcomes, and increasing the quality of healthcare services. Method: The study was conducted as a retrospective file review. Anamnesis, Physical examination, clinical, laboratory, and radiological findings of the patients were evaluated and analyzed using SPSS, with a significance level set at p<0.05. Results: The study included 129 patients with an average age of 61.27 ± 9.75 years. Of the patients with DFI, 74.4% (n=96) were male. Complications and/or comorbidities related to diabetes mellitus (DM) were present in 55.0% (n=71) of the patients. Analysis of infective parameters showed that the mean white blood cell count was 11.70 ± 5.28 x 10³/uL, the mean sedimentation rate was 60.82 ± 32.11 mm/h, and the mean C-reactive protein (CRP) level was 103.65 ± 88 mg/L. The mean HbA1C level was 9.61 ± 2.44 mmol/mol. The most common PEDIS (perfusion, extent, depth/tissue loss, infection, and sensation loss) score among patients was 3, observed in 46.5% (n=60) of cases. Among all diabetic patients with open wounds from whom cultures were obtained, the most frequently isolated agent was S. aureus in 16.3% (n=21) of cases, followed by polymicrobial growth, Enterobacter species, and coagulase-negative staphylococci (CNS). Osteomyelitis was absent in 14.7% (n=19) of patients but was detected in the phalangeal bones in 45% (n=58) and in the tarsal bones in 40.3% (n=52). Medical treatment or debridement without surgical amputation was applied to 55.8% (n=72) of the patients. Minor amputation was performed in 39.5% (n=38) and major amputation in 14.7% (n=19) of the patients. Regarding antibiotic therapy, the most commonly used agents were from the fluoroquinolone group, used in 72.9% (n=94) of cases. The average treatment duration was 33.64 ± 21.60 days. Conclusion:The results of this study are consistent with existing literature on the management of DFI and osteomyelitis and provide significant findings for clinical practice. The study particularly emphasizes future research areas in the management of advanced-stage DFI, including appropriate agents, treatment duration, causative microorganisms, and the role of surgical intervention or debridement. These findings may contribute to the improvement of treatment strategies in patients with severe DFI and osteomyelitis.
Objective: Diabetic foot infection (DFI) has been a persistent problem for centuries, despite the development of advanced diabetes treatments. While these treatments have reduced the neurological and vascular complications of diabetes, they have not completely prevented them, leading to a continued prevalence of DFI. This study aims to evaluate the cases followed with a diagnosis of DFI at Necmettin Erbakan University Faculty of Medicine Hospital, Department of Infectious Diseases and Clinical Microbiology. The study seeks to contribute to the understanding of DFI diagnosis and treatment processes, with the goal of improving the management of DFI, enhancing patient outcomes, and increasing the quality of healthcare services. Method: The study was conducted as a retrospective file review. Anamnesis, Physical examination, clinical, laboratory, and radiological findings of the patients were evaluated and analyzed using SPSS, with a significance level set at p<0.05. Results: The study included 129 patients with an average age of 61.27 ± 9.75 years. Of the patients with DFI, 74.4% (n=96) were male. Complications and/or comorbidities related to diabetes mellitus (DM) were present in 55.0% (n=71) of the patients. Analysis of infective parameters showed that the mean white blood cell count was 11.70 ± 5.28 x 10³/uL, the mean sedimentation rate was 60.82 ± 32.11 mm/h, and the mean C-reactive protein (CRP) level was 103.65 ± 88 mg/L. The mean HbA1C level was 9.61 ± 2.44 mmol/mol. The most common PEDIS (perfusion, extent, depth/tissue loss, infection, and sensation loss) score among patients was 3, observed in 46.5% (n=60) of cases. Among all diabetic patients with open wounds from whom cultures were obtained, the most frequently isolated agent was S. aureus in 16.3% (n=21) of cases, followed by polymicrobial growth, Enterobacter species, and coagulase-negative staphylococci (CNS). Osteomyelitis was absent in 14.7% (n=19) of patients but was detected in the phalangeal bones in 45% (n=58) and in the tarsal bones in 40.3% (n=52). Medical treatment or debridement without surgical amputation was applied to 55.8% (n=72) of the patients. Minor amputation was performed in 39.5% (n=38) and major amputation in 14.7% (n=19) of the patients. Regarding antibiotic therapy, the most commonly used agents were from the fluoroquinolone group, used in 72.9% (n=94) of cases. The average treatment duration was 33.64 ± 21.60 days. Conclusion:The results of this study are consistent with existing literature on the management of DFI and osteomyelitis and provide significant findings for clinical practice. The study particularly emphasizes future research areas in the management of advanced-stage DFI, including appropriate agents, treatment duration, causative microorganisms, and the role of surgical intervention or debridement. These findings may contribute to the improvement of treatment strategies in patients with severe DFI and osteomyelitis.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Diyabetik ayak enfeksiyonu, Diabetic foot infection, diyabetes mellitus, diabetes mellitus, tedavi., treatment.
Kaynak
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
Sayı
Künye
Kabak, R. Ç. (2024). Necmettin Erbakan Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Kliniği'nde diyabetik ayak enfeksiyonu tanısı ile izlenen hastaların değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış tıpta uzmanlık tezi) Necmettin Erbakan Üniversitesi, Tıp Fakültesi Dahili Tıp Bilimleri Bölümü Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Anabilim Dalı, Konya.
