Afet müdahalesinde kurumlar arası iş birliğinin sosyolojik analizi: Tanzanya'nın afet yönetimi üzerine teorik bir araştırma
Küçük Resim Yok
Tarih
2025
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Necmettin Erbakan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Bu çalışma, afetlere müdahaleye yönelik hem tarihsel hem de güncel uygulamaları ve bu çabalar sırasında sergilenen kurumlar arası iş birliği düzeyini kapsamlı bir şekilde incelemektedir. Afet müdahalesinde kurumlar arası iş birliğinin sosyolojik analizini ve anlaşılmasını sağlamak için Parsons'ın sistem teorisini kullanmaktadır. Teori, Tanzanya'da kurumlar arası iş birliği ve afet müdahalesi ile ilgili olarak sistemin kalıplarının karşılıklı etkileşimine bakarak kurumlar arası iş birliğinin başarı ve zayıflıklarını belirlemek için bir çerçeve sağlamıştır. Sistemin uyum, hedefe ulaşma, entegrasyon ve gecikme gibi kalıpları, teorinin araştırma konusuyla ilgisini kurmak için merkeze alınmıştır. Bu çalışmada, sistemin nasıl işlediğine dair önemli çıkarımlar olduğu anlaşılmıştır. Bu da çalışmayı ülkedeki afet müdahale uygulamalarını iyileştirme fırsatı konusunda bilgilendirmiştir. Çalışma literatüre temellidir ve Tanzanya'daki afet müdahalesinde kurumlar arası iş birliğinin dinamiklerini diğer ülkelerden örnekler alarak incelemek için sosyolojik araçlar kullanmaktadır. Çalışma, Tanzanya'nın kurumlar arası iş birliğini cazip kılan oldukça iyi yasa ve politika çerçevelerine sahip olduğunu ve bu nedenle kurumlar arası iş birliğinin afet müdahalesinde önemli bir rol oynadığını vurgulamaktadır. Bu durum, 2016 Kagera depremi, 2018 Mv Nyerere gemi kazası, Darüsselam ve ülkenin diğer bölgelerindeki seller ve 2024 Hanang'daki çamur kayması gibi son afet olaylarında kendini göstermiştir. Ancak, çalışma bölümlerinde ayrıntılı olarak açıklanan koordinasyon problemleri, bürokratik atalet, afetlerin siyasileştirilmesi, kaynak kıtlığı, hazırlıksızlık ve iletişim sorunları gibi konular kurumlar arası etkili iş birliğini engellemektedir. Bununla birlikte, çalışma hem kurumların hem de bireylerin oynadığı aktif role rağmen, kurumlar arası iş birliğinin uygun şekilde koordine edilmiş kurumsal çabalardan kaynaklanmadığını göstermektedir. Çoğu durumda, bireylerin ve kurumların ihtiyaçlara cevap vermeye çalışması "fedakâr motivasyonundan" kaynaklanan istenmeyen bir uygulama gibi görünmektedir. Bununla birlikte, Tanzanya afet yönetiminde daha iyi afet müdahalesinin ve kurumlar arası etkin iş birliğinin nasıl sağlanabileceğine ilişkin tavsiyeler sunulmaktadır.
This study thoroughly reviews both historical and recent practices for responding to disasters and the level of inter-agency collaboration exhibited during these efforts. It employs Parsons’ system theory to drive sociological analysis and understanding of interagency collaboration in disaster response. The theory provided a framework for identifying the success and weaknesses of inter-agency collaboration by looking at the interplay of the patterns of the system in relation to inter-agency collaboration and disaster response in Tanzania. The patterns of the system, such as adaptation, goal attainment, integration, and latency, are centrally taken to build up the relevance of the theory to the research subject. It is understood in this study that there are significant implications for how the system functions. And this has informed the study on the opportunity to improve disaster response practice in the country. The study is library-based, and it uses sociological tools to examine the dynamics of inter-agency collaboration in disaster response in Tanzania by drawing examples from other countries. Crucially, the study highlights that Tanzania has fairly good legal and policy frameworks that attract inter-agency collaboration, and thus, the inter-agency collaboration is witnessed and plays a crucial role in disaster response. This has been manifested during recent disaster events such as the Kagera earthquake, the Mv Nyerere ship accident, floods in Dar es Salaam and other parts of the country, and mudslide in Hanang, to mention but a few. However, issues such as coordination, bureaucratic inertia, politicisation of disasters, scarcity of resources, ill preparedness, and communication problems, which are explained in detail in the theme chapters, inhibit effective interagency collaboration. Nevertheless, the study indicates that despite the active role played by both institutions and individuals, inter-agency collaboration seems to not stem from proper coordinated institutional efforts. In most cases, it appears to be an unintended practice resulting from the “altruistic motivation” of individuals and institutions to try to respond to the needs. However, recommendations are provided on how to ensure better disaster response and effective inter-agency collaboration in Tanzanian disaster management.
This study thoroughly reviews both historical and recent practices for responding to disasters and the level of inter-agency collaboration exhibited during these efforts. It employs Parsons’ system theory to drive sociological analysis and understanding of interagency collaboration in disaster response. The theory provided a framework for identifying the success and weaknesses of inter-agency collaboration by looking at the interplay of the patterns of the system in relation to inter-agency collaboration and disaster response in Tanzania. The patterns of the system, such as adaptation, goal attainment, integration, and latency, are centrally taken to build up the relevance of the theory to the research subject. It is understood in this study that there are significant implications for how the system functions. And this has informed the study on the opportunity to improve disaster response practice in the country. The study is library-based, and it uses sociological tools to examine the dynamics of inter-agency collaboration in disaster response in Tanzania by drawing examples from other countries. Crucially, the study highlights that Tanzania has fairly good legal and policy frameworks that attract inter-agency collaboration, and thus, the inter-agency collaboration is witnessed and plays a crucial role in disaster response. This has been manifested during recent disaster events such as the Kagera earthquake, the Mv Nyerere ship accident, floods in Dar es Salaam and other parts of the country, and mudslide in Hanang, to mention but a few. However, issues such as coordination, bureaucratic inertia, politicisation of disasters, scarcity of resources, ill preparedness, and communication problems, which are explained in detail in the theme chapters, inhibit effective interagency collaboration. Nevertheless, the study indicates that despite the active role played by both institutions and individuals, inter-agency collaboration seems to not stem from proper coordinated institutional efforts. In most cases, it appears to be an unintended practice resulting from the “altruistic motivation” of individuals and institutions to try to respond to the needs. However, recommendations are provided on how to ensure better disaster response and effective inter-agency collaboration in Tanzanian disaster management.
Açıklama
Yüksek Lisans Tezi
Anahtar Kelimeler
Afet, Afet Müdahalesi, Afet Yönetimi, Kurumlar, Kurumlar Arası İş Birliği, Disaster, Disaster Response, Disaster Management, Agencies (institutions), Inter-Agency Collaboration
Kaynak
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
Sayı
Künye
Mwambere, M. J. (2025). Afet müdahalesinde kurumlar arası iş birliğinin sosyolojik analizi: Tanzanya'nın afet yönetimi üzerine teorik bir araştırma. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Necmettin Erbakan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyoloji Anabilim Dalı, Konya.
