Zayıf hadisin amel karinesiyle desteklenmesi ve Tirmizî’nin süneni

Hadis ve sünnet eksenli yapılan çalışmalarda öne çıkan konuların başında, bir hadisin sıhhat değerinin belirlenmesi gelmekte ve bu işlemin yalnızca isnad üzerinden yürütülüp yürütülemeyeceği öteden beri tartışılmaktadır. Bu makalede, bir hadisin kabulü için sahabe ve sonraki nesillerin uygulamalarını önemli bir kriter olarak kabul eden Mâlik’in bu tutumunun, hadis edebiyatının oluşum dönemi olarak kabul edilen hicri ilk üç asırdaki hadis ve sünnete dair çalışmalara ne ölçüde yansıdığının tespiti yapılmaya çalışılmaktadır. Tirmizî özelinde kütüb-i sittede, ilk nesillerin uygulamalarından, daha ziyade isnad açısından zayıf görülen rivayetlerin ‘amel edilebilirlik’ niteliğine kavuşmalarında bir takviye aracı olarak yararlanılıp yararlanılmadığı üzerinde durulmaktadır.

One of the prominent issues of Hadith and Sunna studies is the distinguishing value of authenticity of narrations and the possibility of it being only through the chain of narration (sanad), this having been discussed long ago. In this article the approach of Imam Malik who accepts applications of the Companions (Sahaba) and next generations as an important criteria for the adoption of a hadith, effects on the studies of the first three centuries which accepted as a formative period of Hadith Literature especially on the Six Books of Hadith (al Kutub al Sittah) with a special focus on Tirmidhi.

أتي في مقدمة البحوث الحديثية تثبيت درجة صحة الحديث, وتناقش هذه المقالة أتتحقق صحة الحديث حسب إسنادالحديث فقط أم لا? وتكشف هذه المقالة عن موقف الإمام مالك الذي يشترط عمل الصحابة ومن بعدهم معيارا مهما لقبول الحديث في التأليفات الحديثية التي تألفت في القرن الثالث من الهجرة التي سبقت فترة تشكيل علم الحديث, وبحث الاستفادة من عمل الجيل الأول في الكتب الستة ـ خاصة في سنن الترمذي ـ في رفع الحديث الضعيف ـ في الإسناد ـ إلى درجة القبول بواسطةالتقوية